ទីក្រុងញូវយ៉ក៖ ដែនម៉ាញេទិចរបស់ផែនដីដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការធ្វើឲ្យភពផែនដីរបស់យើងអាចរស់នៅបាន ចំណែកពពុះការពារនៅលើបរិយាកាសការពារភពផែនដីពីវិទ្យុសកម្មព្រះអាទិត្យ ខ្យល់ កាំរស្មីលោហធាតុ និងការប្រែប្រួលនៃសីតុណ្ហភាព។
ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានរកឃើញថា ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដែនម៉ាញេទិចរបស់ផែនដីស្ទើរតែដួលរលំកាលពី ៥៩១ លានឆ្នាំមុន ហើយការផ្លាស់ប្តូរនេះ ប្រហែលជាដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការរីកដុះដាលនៃជីវិតដ៏ស្មុគស្មាញនេះ ។
លោក John Tarduno សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកភូគព្ភសាស្ត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យ University of Rochester នៅទីក្រុងញូវយ៉ក និងជាអ្នកស្រាវជ្រាវជាន់ខ្ពស់នៃការសិក្សាថ្មីថា ប្រសិនបើយើងមិនមានវាលស្រែមួយដើមក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រផែនដីទេ ទឹកនឹងត្រូវហូរចេញពីភពផែនដីដោយខ្យល់ព្រះអាទិត្យ (ស្ទ្រីមនៃភាគល្អិតថាមពលហូរចេញពីព្រះអាទិត្យមកផែនដី)។
ប៉ុន្តែនៅ Ediacaran យើងមានកំឡុងពេលដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍នៃផែនដីដ៏ជ្រៅ នៅពេលដំណើរការបង្កើតដែនម៉ាញេទិច វាបានក្លាយជាគ្មានប្រសិទ្ធភាព បន្ទាប់ពីរាប់ពាន់លានឆ្នាំ ដែលវាលនេះស្ទើរតែដួលរលំទាំងស្រុង។
ការសិក្សាត្រូវបានចេញផ្សាយនៅលើទស្សនាវដ្តី Communications Earth & Environment នាថ្ងៃទី ២ ខែឧសភា បានរកឃើញថា ដែនម៉ាញេទិចរបស់ផែនដីត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយចលនានៃជាតិដែករលាយក្នុងស្នូលខាងក្រៅរបស់ផែនដី គឺខ្សោយជាងកម្លាំងបច្ចុប្បន្នរបស់វាក្នុងរយៈពេលយ៉ាងហោចណាស់ ២៦ លានឆ្នាំ ការរកឃើញនៃការចុះខ្សោយជានិរន្តរភាពនៃដែនម៉ាញេទិចរបស់ផែនដីក៏បានជួយដោះស្រាយអាថ៌កំបាំងភូមិសាស្ត្រស្ថិតស្ថេរអំពីពេលដែលស្នូលរឹងរបស់ផែនដីបានបង្កើតឡើង។
ពេលវេលានេះតម្រង់ជួរជាមួយនឹងរយៈពេល ត្រូវគេស្គាល់ថា ជា Ediacaran នៅពេលសត្វដ៏ស្មុគស្មាញដំបូងបានលេចឡើងនៅលើបាតសមុទ្រ ខណៈភាគរយនៃអុកស៊ីសែនក្នុងបរិយាកាស និងមហាសមុទ្របានកើនឡើង។ សត្វចម្លែកទាំងនេះស្ទើរតែស្រដៀងនឹងជីវិតសព្វថ្ងៃនេះ កង្ហារ បំពង់ និងនំដូណាត់ និងឌីសដូចជា Dickinsonia មានទំហំដល់ទៅ១.៤ ម៉ែត្រ និងសត្វស្លកដូច Kimberella ៕ ដោយ៖លី ភីលីព
