ស៊ុយអែត ៖ យោងតាមការចេញផ្សាយពីគេហទំព័រ Japan Today បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា ស្ថានទូតជប៉ុនប្រចាំប្រទេសឡាវ និងក្រសួងការបរទេសរបស់ខ្លួន បានចេញ នូវការប្រឹក្សាផ្ទាល់ដ៏កម្រ និងមិនធម្មតា ដោយព្រមានបុរសជប៉ុនកុំឲ្យទិញផ្លូវភេទ ពីកុមារក្នុងប្រទេសឡាវឲ្យសោះ ។
ការផ្លាស់ប្តូរនេះត្រូវបានជំរុញដោយ លោកស្រី Ayako Iwatake ម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋានក្នុងទីក្រុងវៀងចន្ទន៍ បានចោទប្រកាន់ថា បានឃើញការបង្ហោះនៅលើបណ្តាញ សង្គមរបស់បុរសជនជាតិជប៉ុនអួតអំពីពេស្យាចារកុមារ។ ជាការឆ្លើយតប អ្នកស្រីបានដាក់ញត្តិទាមទារ ឲ្យមានចំណាត់ការរបស់រដ្ឋាភិបាល ។
ព្រឹត្តិបត្រជាភាសាជប៉ុន បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការប្រព្រឹត្តបែបនេះអាចកាត់ទោសបានទាំងក្រោមច្បាប់ឡាវ និងច្បាប់ពេស្យាចារកុមារ និងច្បាប់អាសអាភាស របស់ប្រទេសជប៉ុន ដែលអនុវត្តជាលក្ខណៈក្រៅទឹកដី។
សេចក្តីថ្លែងការណ៍ការទូតនេះ មិនត្រឹមតែជាការព្រមានផ្លូវច្បាប់ ប៉ុណ្ណោះទេ ។ វាជាការទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈ ដ៏កម្រមួយអំពីការជាប់ពាក់ព័ន្ធ របស់បុរសជប៉ុនក្នុងវិស័យទេសចរណ៍ផ្លូវភេទ កុមារឆ្លងដែន ជាពិសេសនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ។ វាក៏ជាពេលមួយ ដែលទាមទារឲ្យយើងមើល ទៅហួសពីអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មបុគ្គល ឬប្រជាជាតិណាមួយ ហើយពិចារណាពីវិសមភាពប្រវត្តិសាស្ត្រ ពូជសាសន៍ និងរចនាសម្ព័ន្ធដែលធ្វើឲ្យការចល័ត និងការកេងប្រវ័ញ្ចបែបនេះអាចធ្វើទៅបាន ។
ការលក់ និងទិញការរួមភេទនៅអាស៊ី គឺមិនមានអ្វីថ្មី។ វណ្ឌវង្កបានផ្លាស់ប្តូរតាមពេលវេលា ប៉ុន្តែអារម្មណ៍មូលដ្ឋាននៅតែថេរ គឺជីវិតខ្លះមានតម្លៃថោក និងអាចប្រើប្រាស់បាន ហើយកាបូបខ្លះមានជម្រៅជ្រៅ និងមានសិទ្ធិ។
ការចូលរួមរបស់ប្រទេសជប៉ុន ក្នុងពេស្យាចារនៅបរទេសបានលាតសន្ធឹង ត្រលប់ទៅសម័យមេជី (១៨៦៨-១៩១២ ) ។ ស្ត្រីវ័យក្មេងមកពីតំបន់ជន បទក្រីក្រ (ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា karayuki-san) បានធ្វើចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេស ជាញឹកញាប់ទៅកាន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដើម្បីធ្វើការក្នុងវិស័យផ្លូវភេទ ពីទីក្រុងកំពង់ផែក្នុងប្រទេសម៉ាឡាយ៉ា រហូតដល់ផ្ទះបននៅប្រទេសចិន និងកោះប៉ាស៊ីហ្វិក។
ប្រសិនបើភាពក្រីក្រធ្លាប់បាន ជំរុញឲ្យស្ត្រីជនជាតិជប៉ុន នៅបរទេសលក់រាងកាយរបស់ពួកគេ នៅពាក់កណ្តាលទីពីរនៃសតវត្សទី២០ ជំរុញដោយការរីកចម្រើន សេដ្ឋកិច្ចក្រោយ សង្គ្រាមរបស់ប្រទេសជប៉ុន ។ បុរសជនជាតិជប៉ុន ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ បានចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅក្រៅប្រទេស ដើម្បីទិញការរួមភេទ ៕
