វ៉ាស៊ីនតោន ៖ យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក B-2 ត្រូវបានផលិតឡើង បំពាក់ដោយអាវុធបំបាំងកាយ ដ៏ល្អបំផុតមួយ មិនធ្លាប់មាន ហើយយោធាអាមេរោក ត្រូវការយន្ដហោះទម្លាក់ គ្រាប់បែក នេះសរុប ៧៥ គ្រឿង មិនមែន ២០គ្រឿងដែលអាមេរិកមាន នៅ ថ្ងៃ នេះ ទេ ។
ការដួលរលំ នៃសហភាពសូវៀត បានមើលឃើញថា ចំនួនដែលត្រូវការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង នៃយន្ដហោះប្រភេទនេះ ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើម របស់ខ្លួន នៅឆ្នាំ១៩៤៧ កងទ័ពអាកាសសហរដ្ឋអាមេរិក ត្រូវបានបណ្តាក់ទុនយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងប្រតិបត្តិការយន្តហោះ ទម្លាក់គ្រាប់បែកយុទ្ធសាស្ត្រ រយៈចម្ងាយឆ្ងាយសម្រាប់ការ ទប់ស្កាត់នុយក្លេអ៊ែរ ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ វាកាន់តែច្បាស់ថា យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់ បែក B-52 ហោះហើរខ្ពស់មានហាងឆេង មិនល្អក្នុងការរស់រានមានជីវិត ពីបណ្តាញស្ទាក់ចាប់ល្បឿនលឿន និងកាំជ្រួចពីដីទៅអាកាស ដែលកំពុងរីកចម្រើន របស់សហភាពសូវៀត។
ជំនួសមកវិញ កងទ័ពអាកាស បានវិនិយោគលើយន្តហោះទម្លាក់ គ្រាប់បែកល្បឿនលឿន FB-111 និង B-1 ដែលត្រូវបានរចនាឡើង ដើម្បីជ្រាបចូលដែនអាកាសអរិភាពនៅរយៈកម្ពស់ទាប ដែលការចាប់រ៉ាដា កាន់តែពិបាក ប៉ុន្តែអ្នកយុទ្ធសាស្ត្រមន្ទីរបញ្ចកោណបានដឹងថា សូវៀតកំពុងបង្កើតរ៉ាដា doppler និងរ៉ាដានៅលើអាកាស ដើម្បីបិទបាំង ចំណុចងងឹតនោះ។
នៅពេលនោះ វិស្វករអាកាសចរណ៍ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក បានដឹងថា សម្ភារៈស្រូបយករ៉ាដា និងផ្ទៃដែលមិនឆ្លុះបញ្ចាំងអាច កាត់បន្ថយជួរការចាប់រ៉ាដា របស់យន្តហោះយ៉ាងខ្លាំង លក្ខណៈពិសេសដែលបានអនុវត្ត ចំពោះលទ្ធផលតិចតួច នៅក្នុងយន្តហោះចារកម្ម SR-71 Blackbird របស់ក្រុមហ៊ុន Lockheed ។ គំរូដើមរបស់ Lockheed’s Have Blue បាននាំទៅដល់យន្តហោះ បំបាំងកាយប្រតិបត្តិការដំបូង គឺយន្តហោះវាយប្រហារ F-117 Nighthawk ។
មន្ទីរបញ្ចកោណចង់ បានយន្តហោះ បំបាំងកាយបន្ទាប់របស់ខ្លួន ដែលជាយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក បច្ចេកវិទ្យាកម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីដោះស្រាយតួនាទី វាយប្រហារ នុយក្លេអ៊ែរ ជាយុទ្ធសាស្ត្រ ។
នៅពេលនោះ Northrop បានធ្វើតេស្តនៅឯតំបន់៥១ ក្នុងរដ្ឋ Nevada នូវបាតុករបំបាំងកាយដែលមើលទៅចម្លែកហៅថា ‘Tacit Blue’ (ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជា “បាឡែន” ឬ “ឡានសាលាជនបរទេស”) ។
នៅដើមចុងទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ១៩៤០ ក្រុមហ៊ុនបានបង្កើតយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់ បែកដែលមានស្លាបប្រវែង 52 ម៉ែត្រដ៏ធំសម្បើមមួយ ដែលមានឈ្មោះថា YB-49 ។ នៅពេល ដែលក្រុមហ៊ុន Lockheed និង Northrop បានឆ្ពោះទៅមុខ ក្នុងការប្រកួតប្រជែង ATB ក្នុងឆ្នាំ១៩៨១ ហើយក្រោមមកគំនិត ស្លាបហោះគ្មានកន្ទុយធំជាង របស់ Northrop បានឈ្នះ៕
ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
